Woensdagmorgen na de fysio gingen we allebei weer de taxi in naar huis. Vlug even de laatste spullen in het koffertje doen, de koffiekopjes afwassen en dan om 11 uur beneden zijn omdat het privé busje wat ons naar Shenzhen zou brengen, klaar zou staan. Dus zogezegd, zo gedaan.
Om 10 voor 11 liepen we naar beneden. Net toen we de lift uitliepen kregen we telefoon van Roy. Een jongen van Chiel's kantoor in Hong Kong. Hij zou met ons meegaan in het busje omdat hij 1) ons moest begeleiden van Echo en Elvira, 2) omdat hij op de fabriek dingen moest uitzoeken. Hij had telefoon gekregen van de chauffeur. Hij zou 20 minuten later zijn vanwege 'file'. Kan gebeuren, dus we gingen in het zonnetje staan om op de chauffeur te wachten.
Natuurlijk was hij er niet op de afgesproken tijd. Hij stond nog steeds in de 'file' maar zou er zijn over 5 minuten. Ook dat gebeurde niet. Natuurlijk niet. Want die busjes die mensen over de grens moeten brengen, worden natuurlijk vol geboekt. En hij was natuurlijk al met een eerder vrachtje de grens over gegaan en daardoor kon hij niet op tijd zijn. Dat zeggen ze niet maar wij weten wel beter.
Enfin om 12 uur kwam meneer aan. De sorry's bleven maar onze kant opkomen maar inwendig ben je eigenlijk enorm kwaad. Als het andersom is dan mag je extra betalen. Maar goed. We gingen de bus in, kompleet met koffie met broodjes en gingen op weg.
We gingen als een speer en de grens overgang die deze chauffeur nam, bleek de beste te zijn die we ooit hebben genomen. Shau Kau Tok. Kleine overgang, weinig verkeer en eenmaal in China, hoef je niet eerst door de hele stad te crossen om bij de fabriek te komen. Tot onze grote verbazing kwamen we om half 2 al bij de fabriek aan!
Iedereen was blij om Chiel weer te zien! Na ruim 11 maanden was hij weer terug op de fabriek! Er werden handen geschud en praatjes gemaakt. Erg leuk om te zien. En ik kreeg gelijk van Echo een tour door de fabriek. In al die tijd was ik nog nooit in de nieuwe fabriek geweest. Schandalig eigenlijk. Ik vond het heel leuk om te zien en was verbaasd over de grootte. Wauw. Ook moest ik de daktuin bekijken die Echo had aangelegd. Vol met bloemen en struiken, een schommelbank, een tuinzitje en tegenwoordig wordt er ook groente en fruit verbouwd door het personeel!
Voor Chiel begonnen de geplande gesprekken en voor mij begon het grote wachten. Zonder mij zou het niet te doen zijn voor Chiel om naar China te gaan. Maar eenmaal daar, is er vrij weinig voor mij te doen. Op internet gaan is niet zo leuk omdat Blogger, You tube en Facebook geblokt zijn door de sencuur. Jammer. Dus ik ben maar een lap gaan haken, heb Candy Crush gespeeld op de ipad en heel wat tijd doorgebracht op het balkon.
Om 6 uur werden we naar het hotel gebracht door het fabrieksbusje en checkten we in. Willem reed mee en we hebben met hem nog een hapje gegeten en bijgekletst. Na een biertje was het tijd voor bed!
En wat zag die kamer er geweldig uit!
We kregen een speciale kamer voor 'disabled people'. Dat hadden ze niet bij het inchecken gezegd maar in 1 oogopslag was het te zien. Ruime kamer, aan Chiel's kant geen obstakels bij het bed, een bureau aan de muur zodat je met je rolstoel er aan kan werken, en een super grote badkamer met beugels langs de muren, bij de wastafel en toilet en een douche met klapstoel. Echt super.
Ik had wel een deur gezien in de kamer en die was op slot. Het was een connected room. Dat wil zeggen dat als je deur open zou doen, je nog een kamer erbij zou hebben. Handig als je met je kinderen logeert in het hotel.
We liggen net op bed, keken nog even naar CNN en toen kwamen de buren thuis...Ik schrok me rot. Alsof die mensen bij je in de kamer staan! Ze maakten echt niet abnormaal veel lawaai maar doordat de kamer een deur heeft naar die kamer ernaast, is het niet soundproof. En als je dan ook nog 4 Chinese mannen laat ruzie maken omdat ze 3 snollen hebben opgedoken en ze willen allemaal die ene snol, dan weet je het wel. Er werd hard gepraat, gegooid met deuren en die meiden maar roepen. Nee dat was erg fijn.
Godzijdank wilden ze allemaal nog naar de Karaoke om half 2 's nachts en gingen ze weg. Gewoon doen zeiden wij nog. Neem lekker veel drank zodat je straks in coma op bed valt. Dat is voor ons allemaal veel beter! Het was wel weer jammer dat ze de TV lieten aanstaan op max...
Maar bij ons ging de wekker om 7 uur en ik sprong op uit bed. 'Goedemorgen!' riep ik hard naar Chiel. Ik heb flink met wat kastdeurtjes gesmeten en de koffer tegen de muur aan gekwakt. Als de buren maar niet wakker worden zei ik nog...Hahaha. Ik zal ze krijgen!
Chiel ging lekker douchen en dan merk je toch weer dat je in China bent. Het ziet er geweldig uit maar niemand heeft ooit getest of het water ook weg loopt. Ik bedoel het loopt wel weg, maar via het putje aan de andere kant van de badkamer omdat die lager aangelegd is dan het putje onder de douche! Alles zeiknat, plus de gang in de hotelkamer. Moet kunnen.
Ontbijt! Heerlijk gegeten, uitgecheckt en de chauffeur van de fabriek stond ons al op te wachten. Busje in en naar de fabriek. De hele dag heeft Chiel gesprekken gevoerd, de fabriek bekeken en hebben we nog geluncht met een groep. Ik heb die middag vooral op het balkon gezeten. In het zonnetje.
Om half 6 stond de privé bus weer voor om ons terug naar HK te brengen. Ik kreeg al te horen dat ik bij de grens uit moest stappen en lopend de grens over zou moeten omdat ik een toeristen visa heb. Chiel niet. Die zou mogen blijven zitten, net als Roy en Emma die ons weer vergezelden. Wat een onzin. Hoezo? Waarom? Heb ik nog nooit meegemaakt zei ik. Maar goed, regels zijn regels en als het moet dan moet het maar. Daarom konden we ook niet bij Shau Kau Tok de grens over omdat ze een quotum per dag hebben. Er mogen maar zoveel toeristen per dag daar de grens over werd mij verteld. Onzin! Waarom? Hoezo? Maar ok. Als het moet dan moet het.
Dus dan rij je tijdens de spits voor jan met de korteachternaam, een uur door Shenzhen om bij een andere grens overgang naar HK te gaan. Ik was super geïrriteerd. Maar, zo vertelde de chauffeur, hij had een vriendje daar werken die mij via een snelle weg over de grens zou begeleiden. Hoera. Nee, nou ben ik niet meer geïrriteerd. (not!) We komen aan bij de grens, het vriendje wordt gebeld, hij kijkt in mijn paspoort en wat denk je? Nee ik mag blijven zitten in de bus want ik heb een HK-ID kaart! Dus voor niets een uur omgereden.
Dan ga je eerst de Chinese grens over. De deuren van de auto worden open geschoven en de achterbak gaat open. Het duurt een tijdje, je krijgt je stempel en dan rij je door naar de HK grens. Opnieuw gaan de deuren open. De douanier kijkt iedereen aan vanachter zijn loketje. Met een ernstig hoofd keek hij ons aan...oeps... 'Hmmm, you know Bruce Willis? vroeg hij aan mij. 'Yes", zei ik. 'He is sitting next to you!", antwoordde de douanier. Hahaha, wat heerlijk om weer in Hong Kong te zijn! We kregen onze paspoorten terug en hij zwaaide ons uit. 'See you in your next movie!"
Volgende week gaan we nog een keertje naar de fabriek. Lovely!
